Rozdział 11 ~ Rozbieżność dróg

Akira’s POV

-Ale mnie wystraszyłaś, Akira-senpai – powiedziała Mori-chan. Odwiedziła mnie trzeciego dnia w szpitalu.

-Przepraszam – mruknęłam.

-To absolutnie nie twoja wina – zapewniła. – Ale żałuję, że nie dorwałam tego, kto zrobił ci krzywdę. Zdzieliłabym go ciosem karate!

-Znasz karate?

-Nie, ale widziałam to na filmach.

Parsknęłam śmiechem.

-Mori-chan jesteś przemiła. Nikt nigdy nie był gotowy walczyć dla mnie telewizyjnym karate.

-To byłby dla mnie zaszczyt.

Do mojej sali weszła mama Sakurai-kuna. Bardzo ją lubiłam. Była przemiła, a wczoraj nawet opowiedziała mi o tym jak Sakurai-kun dawał koncerty przed publiką z pluszowych misiów.

-Dzień dobry, dziewczynki – powiedziała.

-Dzień dobry, Sakurai-san – odpowiedziałyśmy jej.

-Jak się dziś czujesz, Akira?

-Dobrze. Tylko trochę kręci mi się w głowie.

-To normalne, powinno ci niedługo przejść. Niczego poza tym nie zauważyłaś?

-Nie.

-W takim razie myślę, że dziś wieczorem będziesz mogła wrócić do domu. Nie ma sensu trzymać cię tutaj w nocy, skoro możesz spać u siebie.

-To dobrze. A będę mogła wrócić do szkoły? Niedługo zaczynają się egzaminy.[1]

-Ach, tak, tak… Nie ma żadnego problemu.

Kiwnęłam głową.

-Bardzo się cieszę – przyznałam. Miałam już dość szpitala, chociaż traktowano mnie tam bardzo dobrze. Pielęgniarki były miłe, a Sakurai-san bardzo o mnie dbała, ale brakowało mi Sakrai-kuna. Owszem, odwiedzał mnie codziennie, ale nie mógł zostawać długo, bo zwykle odwiedzali mnie koledzy ze szkoły.

Ale teraz miałam wrócić do domu i w końcu mieć Sakurai-kuna tylko dla siebie.

∞

-Jesteś pewna, że nie znajdziesz tego filmu z dubbingiem?

-Jestem pewna.

-A z lektorem?

-Też nie.

-Napisy?

-Przykro mi.

Sakurai zrobił minę naburmuszonego dziecka. W weekend zgodził się obejrzeć ze mną film i mnie przypilnować – na wyraźną prośbę mojej mamy, którą najwidoczniej przestało obchodzić, co ludzie pomyślą, skoro wręcz błagała go, żeby spędził noc w moim domu pod jej nieobecność. Oczywiście ten zgodził się z radością, a od kiedy wyszłam ze szpitala wręcz nie odstępował mnie na krok, a pytanie się mnie o samopoczucie dwadzieścia razy na godzinę weszło już w dzienną normę.

-Czy nie możemy obejrzeć innego filmu? – spytał.

-Ale ja chciałam obejrzeć ten film z tobą.

-Nic z niego nie zrozumiem.

-Etto… To co chciałbyś obejrzeć?

Wzruszył ramionami.

-Jakiś horror?

-Nie lubię horrorów.

-A ty co chcesz obejrzeć?

Wzruszyłam ramionami.

-Nie wiem… W zasadzie to będę szczęśliwa jak po prostu tutaj będziesz – wyznałam, czując, że moje policzki po raz kolejny przybierają kolor purpury.

-Mi też to wystarczy – stwierdził i objął mnie ramieniem.

-Możemy pograć w warcaby – zaproponowałam.

-Mi pasuje.

Zerwałam się z kanapy i szybko pobiegłam do mojego pokoju. W szufladzie biurka miałam pudełko z warcabami, które wyjęłam. Potem pędem wróciłam do Sakuraia, który robił miejsce na stoliku, żebyśmy mieli, gdzie grać.

Zerknęłam na kalendarz.

-Och, jutro już jest drugi lipca? – spytałam.

-Tak – odparł.

-Nat i jej rodzice mają przylecieć drugiego. Będziesz mógł ich poznać.

-Hm… Chciałbym, ale jutro muszę wyjechać. Pewnie wrócę jakoś za tydzień.

-He? Dlaczego?

-Formalności związane ze starą pracą. Dzwonili ostatnio, że coś im się nie zgadza i muszę to załatwić.

Kiwnęłam głową.

-Rozumiem – mruknęłam. – Ale będziesz do mnie dzwonił, prawda?

-Codziennie – zapewnił.

-I jedziesz jutro?

-Tak… W sumie to wylatuję. Do Tokio.

-Mogę pojechać z tobą na lotnisko? Moja mama może nas zabrać.

Sakurai uśmiechnął się i skinął głową.

-Będę bardzo szczęśliwy, jeżeli ze mną pojedziesz – zapewnił. Objął mnie delikatnie w pasie. – To tylko tydzień. Minie raz dwa.

-Będę za tobą tęsknić.

-Ja za tobą też. – Dotknął palcem czubka mojego nosa. – Tylko nie kręć się dookoła innych przystojnych facetów.

Parsknęłam śmiechem.

-Tylko ty jesteś na tyle szalony, żeby zwrócić na mnie uwagę.

-Jestem pewien, że jest ich mnóstwo… Byle tylko na innym kontynencie.

Zaśmiałam się, a potem wyplątałam z jego objęć.

-Mieliśmy grać, zazdrośniku.

-Tak.

Oboje zasiedliśmy przy stoliku. Rozstawiłam plansze.

-Zamawiam czarne – oznajmił Sakurai.

-Nie, ja zamawiam.

-Byłem pierwszy.

-Ale ja ładnie poproszę.

Sakurai wydął lekko usta.

-Zgadzam się tylko dlatego, bo masz kuku w głowę.

Uśmiechnęłam się szeroko zadowolona, że nie będę musiała rozpoczynać rozgrywki. W sumie tamtego wieczoru zagraliśmy pięć razy, z czego ja wygrałam cztery, ale odrobinę podejrzewałam, że Sakurai mógł mi się podłożyć. Ot, bo mam kuku w głowę.

∞

-Aki-chama, obawiam się, że chyba musisz mnie już puścić – powiedział Sakurai, gdy po raz ostatni wzywano pasażerów lotu do Tokio na pokład, a ja nie chciałam przestać go tulić.

-Jeszcze pięć minut.

-Mówiłaś to na początku odprawy. Muszę iść.

-Będę tęsknić.

-Wiem, ja za tobą też. – Delikatnie wyplątał się z moich objęć, a potem pocałował mnie w czubek nosa. – Do zobaczenia.

Kiwnęłam głową.

-Do zobaczenia – powiedziałam.

Obserwowałam jak Sakurai znikał w tłumie ludzi i siłą powstrzymywałam łzy. W gruncie rzeczy to było dla mnie ogromne wydarzenie – dopiero, co zdobyłam chłopaka, a on wylatywał do Tokio. Niby tylko na tydzień, ale przez ostatnie miesiące widywałam go codziennie, a teraz miał mi zniknąć na siedem długich dni. Sto sześćdziesiąt osiem godzin. Dziesięć tysięcy osiemdziesiąt minut.

To długo.

-Chusteczkę? – Mama podała mi opakowanie z higienicznymi chustkami.

Pociągnęłam nosem i przyjęłam podarunek.

-Głupio będzie pytać, czy jesteś razem, prawda?

-Um.

-W sumie… Zawsze mogło być gorzej.

-Jest bezrobotny – zauważyłam.

-Ale wykształcony. Znajdzie pracę. Ważne jest to, że się o ciebie troszczy. – Na twarzy mamy pojawił się lekki uśmiech. – Ale jeżeli on złamie ci serce, ja złamię mu nogi.

-Czy to nie tata powinien tak mówić?

-A widzisz go gdzieś tutaj?

Pokręciłam głową.

-Rozmawiałaś z nim może ostatnio? – spytałam.

-Nie. Próbowałam się do niego dodzwonić i powiedzieć o twoim wypadku, ale włącza się sekretarka. Atsushi powiedział, że on i Sue wyjechali na wakacje, więc do powrotu raczej ich nie złapiemy.

-Nie szkodzi – odparłam. – Co powiesz na poranną kawę? Skoro i tak mamy poczekać na Nat i jej rodzinę, to możemy spędzić czas w kawiarni.

Mama skinęła głową.

-To bardzo dobry pomysł – stwierdziła. – A właściwie jak układa się tobie i Sakuraiowi?

-Dobrze. Ma do mnie sporo cierpliwości. Nie denerwuje się, gdy jestem zbyt nieśmiała, znosi moje jąkanie i kocha jak gotuję.

-Trudno nie kochać twojego gotowania.

Poczułam rumieńce wypływające na moje policzki.

-Dziękuję – mruknęłam.

-To nic takiego – zapewniłam. – To co? Idziemy?

Przytaknęłam.

Poszłyśmy do kawiarni na lotnisku, gdzie serwowano też śniadania. Ja zamówiłam sobie dużą porcję kawy i naleśniki z bitą śmietaną, a mama herbatę i gofry. Zajęłyśmy stolik tuż koło baru.

-Jak Atsushi sobie radzi na studiach? – spytałam, po czym wepchnęłam do ust kawałek naleśnika.

-Chyba dobrze – stwierdziła mama. – Wygląda na to, że będziemy mieli w rodzinie wyśmienitego prawnika za jakiś czas.

-To dobrze.

-A ty myślałaś już o studiach?

Wzruszyłam ramionami.

-Nie wiem… Myślałam o filologii angielskiej. Mogłabym zostać nauczycielką.

-W zasadzie to o to nie pytałam… W styczniu skończysz osiemnaście lat i wtedy będziesz mogła wrócić do ojca. Będziesz już dorosła.

Pokręciłam głową.

-Zostanę w Japonii.

-Przez Sakuraia.

-Między innymi, ale ciebie też nie chcę zostawiać, ani Mori-chan, Aihary-chan, Sakurai-chan, Kotara-kuna…

-Czyli zostaniesz ze mną? A co z Nat?

Wzruszyłam ramionami.

-Zrozumie.

-Tak, jestem pewna.

-Ale pewnie będzie jej przykro.

-Jestem pewna, że Nat sobie z tym poradzi.

Skinęłam głową.

-Tak, Nat jest taka odważna i pewna siebie… Na pewno radzi sobie lepiej niż ja.

-Ty nie radzisz sobie najgorzej. Masz chłopaka i przyjaciół. Żeby cię przebić, Natalie musiałaby chyba wyjść za mąż.

Roześmiałam się.

-Aż tak jej się chyba nie powodzi – odparłam.

Mama wzruszyła ramionami.

-Ja na twoim miejscu szukałabym pierścionka – powiedziała.

-A właśnie, skoro ja mam chłopaka, to nie wiesz może, czy Atsushi nie ma dziewczyny? Nie słyszałam o żadnej od kiedy uciekał z domu Rose przez okno i pokłuł sobie tyłek o krzew różany.

Mama zachichotała i pokiwała głową.

-Tak – przyznała. – Ja też. Nie wspominał nic o żadnej dziewczynie, więc chyba nie ma żadnych postępów. Albo korzysta z tego, że jestem na innym kontynencie i mi nie mówi.

Pokiwałam głową, bo to byłoby podobne do mojego brata. Z natury lubił dzielić się wszystkim, nie miał żadnych tajemnic, ale za nic w świecie nie chciał mówić rodzicom o swoich związkach. Podejrzewam, że nasz wyjazd był dla niego częściowym wybawieniem.

∞

Mnie i mamę czekała wspaniała niespodzianka, bo wraz z Nat i jej rodziną przyleciał mój ulubiony starszy brat. Nic a nic się nie zmienił od kiedy go widziałam ostatnim razem. Przystojna twarz, czarne włosy i nieodłączny rozciągnięty sweter, który zawsze miał na sobie.

Nat za to się zmieniła. Ścięła swoje długie blond włosy i teraz sięgały jej ramion.

Roy – starszy brat Natalie – też był taki jak go zapamiętałam. Miał dobry metr osiemdziesiąt wzrostu, przystojną twarz i blond włosy. Ach i proste i białe zęby.

Rodzice mojej przyjaciółki też się nie zmienili. Oboje blondyni w średnim wieku z nienaturalnie białym zgryzem.

-Yuni! – Nat rzuciła mi się na szyję i mnie uściskała. – Jak ja się za tobą stęskniłam.

-Ja za tobą też – przyznałam.

-Co ci się stało w czoło?

-Nic takiego, wypadek na basenie.

-Ach tak… I ja nic o nim nie wiem?

-Nie chciałam cię martwić. To tylko głupie rozcięcie.

-Lekarze cię zbadali?

-Oczywiście, że tak – wtrąciła mama. – Sakurai-san świetnie zaopiekowała się moją córeczką.

-Tak – przytaknęłam. – Sakurai-san jest przemiła.

-Kim jest Sakurai? – spytał Roy.

-Hm… To chirurg z miejscowego szpitala – wyjaśniłam. – Ona się mną zajmowała, po tym jak zrobiłam sobie kuku w głowę.

Mój telefon nagle zawibrował. Szybko wyciągnęłam telefon i uśmiechnęłam się szeroko, widząc, że to Sakurai dzwonił.

-Moshi-moshi?[2] – spytałam do słuchawki, przechodząc na japoński.

-Cześć. Właśnie doleciałem do Tokio – powiedział.

-Rozumiem… Jesteś już w hotelu?

-Umm[3]. Czekam na mój bagaż.

-Chyba się nie zgubił, prawda?

-Kto wie, ale wątpię… O, już go widzę. Wszystko w porządku, nie musisz się martwić.

-Tak jest!

Dostrzegłam, że mama uśmiechnęła się chochlikowato. Poklepała mnie po ramieniu, a potem powiedziała do naszych gości:

-Chodźmy przodem. Zaprowadzę was do samochodu.

-Czy twoja przyjaciółka już jest w Japonii? – spytał Sakurai.

-Tak.

-Przepraszam, że nie mogłem się z nią spotkać.

-To nie twoja wina, Sakurai-kun. Rozumiem, że musisz to załatwić.

-Niestety… Ale wynagrodzę ci to.

-Obiecujesz?

-Um.

-Tylko nie gotuj.

Parsknął śmiechem. Lubiłam, gdy się śmiał – uważał to za jeden z przyjemniejszych dźwięków. Poza tym widzenie Sakuraia szczęśliwym sprawiało mi radość.

-Nie będę gotować – obiecał. – Ale wymyślę coś specjalnego.

-Liczę na ciebie, Sakurai-kun.

-Czy twoja przyjaciółka nie gniewa się, że ze mną rozmawiasz?

-Nie. Mama zabrała resztę, żeby spakować walizki do auta. Chyba powinnam do nich dołączyć.

-Tak, chyba tak. Zadzwonię jeszcze później.

-Na pewno?

-Tak – zapewnił. – Baw się dobrze.

-Ty też, nawet jeśli masz tam załatwiać formalności.

-Dziękuję. Do usłyszenia.

-Bai, bai.

Sakurai’s POV

Widok paparazzich na tokijskim lotnisku mnie nie dziwił. O wiele łatwiej tutaj znaleźć jakąś gwiazdę niż u takowej w domu. Nie zdziwiło mnie też to, że robiono mi zdjęcia – mimo przejścia na muzyczną emeryturę wciąż byłem wartościowym towarem. Na początku nawet dziwnie mi było z czymś takim, ale teraz – było to dla mnie równie normalne, co oddychanie.

Spod lotniska pojechałem taksówką do hotelu, gdzie miałam zarezerwowany pokój na cały tydzień. Przyjmowała mnie młoda dziewczyna, pewnie nie była wiele starsza od Aki-chama.

-Witamy w oh!

Dałbym sobie głowę uciąć, że ten hotel się tak nie nazywał.

-S-Sa-Sakurai A-Aki! – pisnęła.

Uśmiechnąłem się do niej. Zawsze bardzo mi schlebiało to, że ludzie mnie rozpoznawali.

-Tak, to ja – przyznałem. – Mam tutaj zarezerwowany pokój.

-Och, wow… Mogę zrobić sobie z tobą zdjęcie?

Skinąłem głową.

-Jasne.

Dziewczyna pisnęła, szybko wygrzebała komórkę z kieszeni swoich spodni, a potem podeszła do mnie.

-Uśmiech! – zawołała, po czym zrobiła nam zdjęcia. – Bardzo dziękuję – dodała.

-Żaden problem – zapewniłem. – Ale teraz bardzo chciałbym dostać się do mojego pokoju.

-Ach, tak! Sakurai Aki, pokój 203. To pańska karta magnetyczna. Życzę miłego pobytu.

-Dziękuję – powiedziałem, przyjmując kartę. Powolnym krokiem ruszyłem do mojego pokoju. Nie spieszyło mi się głównie dlatego, że i tak bym się nudził. Telewizja jakoś mnie nie bawiła, do Internetu wolałem nawet nie zaglądać, a Aki-chama była daleko ode mnie. Niby mogłem do niej zadzwonić, ale jej przyjaciółka mogłaby mi mieć to za złe – w końcu nie widziały się od ponad miesiąca. No i niedługo zaczynały się testy, powinna skupić się na nauce, nie na mnie.

Otworzyłem drzwi mojego pokoju i wszedłem do środka. Jak przystało na wysoko ceniony hotel znajdowało się tutaj ogromne łóżko, barek i plazmowy telewizor.

Rzuciłem moją torbę na podłogę i przeszedłem do łazienki. Ściągnąłem z siebie niebieską bluzę i dżinsy, po czym wskoczyłem pod prysznic – i to z niecnym zamiarem wykorzystania darmowego szamponu i mięciutkiego szlafroka. Bądź co bądź za coś płaciłem czternaście tysięcy jenów za noc.[4]

Odkręciłem kurek z ciepłą wodą, a potem wsunąłem się do kabiny prysznicowej. Zawsze po podróży czułem potrzebę kąpieli – nawet jeśli była to podróż komfortowa, a ja nawet się nie spociłem.

Po prysznicu zgodnie z planem owinąłem się puchatym szlafrokiem. Jeszcze przed opuszczeniem pomieszczenia zerknąłem w lustro. Przejechałem dłonią po szkle, żebym zetrzeć parę. Zauważyłem, że włosy zaczynały mi odrastać – zgodnie z radą stylisty farbowałem włosy na kolor kasztanowy (podobno bardzo mi pasował). W rzeczywistości miały one odcień ciemnego brązu – identycznego jak u mojej mamy, gdy była młodsza.

Byłem ciekaw jak kiedyś wyglądałyby moje dzieci. Ilu miałbym synów, a ile córek? Byliby bardziej podobni do matki, czy do mnie? Też odziedziczyliby ten kolor włosów? Potrafiliby śpiewać? Czy w ogóle lubiliby muzykę? Też myliłyby sól z cukrem?

A może byłyby bardziej jak ona? Byłyby nieśmiałe? Inteligentne? Pojęłyby język angielski? Może potrafiłyby wyczarować w kuchni prawdziwe cuda?

-O czym ty myślisz? – mruknąłem, zdając sobie sprawę, że już wyobrażałem sobie Aki-chama jako matkę moich dzieci. – Ona ma dopiero siedemnaście lat.

Poza tym parą byliśmy zaledwie od kilku dni i chociaż czułem się do niej naprawdę przywiązany, to chyba po prostu nie wypadało mieć takich myśli. Co nie zmieniało faktu, że się pojawiały. Naprawdę liczyłem na to, że związek z nią będzie poważny, ale jednocześnie wiedziałem, że spore szanse były na to, że nasz związek nie wypali przez nasz wiek. Nie tylko dlatego, że ona na pewno chciała skupić się na nauce, a ja myślałem już o rodzinie i dzieciach, ale też przez to, że kręciło się wokół niej więcej rówieśników. Osób, które rozumiały ją o wiele lepiej ode mnie.

Z sypialni doszedł mnie dźwięk mojej komórki. Niezbyt chętnie poszedłem po telefon, bo byłem pewien, że to ktoś z agencji, ale gdy zobaczyłem, że to Aki-chama moje serce zabiło szybciej – zupełnie jakbym znów był zakochanym nastolatkiem.

-Halo? – spytałem do słuchawki.

-Sakurai-kun?

-Cześć. Nie powinnaś teraz bawić się z przyjaciółką?

-Umm. Jestem u ciebie w domu. Chowam się przed nimi.

-Dlaczego?

Przyznam, że szczerze mnie to zmartwiło. W końcu Aki-chama bardzo tęskniła za swoją przyjaciółką, do momentu jej wyjazdu do Japonii były niema nierozłączne, więc czemu się ukrywała?

-Jest ich tam tak dużo… I wszyscy pytają mnie o coś… A Nat w ogólnie mnie nie broni! Cały czas tylko gada z moim bratem.

-On też jest?

-Um.

-Aki-chama…

-Wiem, że to co mówię jest dziecinne. Jestem już prawie dorosła, a boję się z nimi skonfrontować i jeszcze oczekuję, że inni mnie od tego wybronią.

-Nie to chciałem powiedzieć, Aki-chama. Chciałem powiedzieć, że przykro mi, że nie mogę tam być i cię bronić.

-Sakurai-kun…

-A póki nie wrócę możesz zabarykadować się w moim domu.

-Dziękuję, Sakurai-kun. Cieszę się, że cię mam.

Westchnąłem.

-A ja cieszę się, że mam ciebie – odparłem, zdając sobie sprawę z tego, że jestem szczęściarzem.

[1] W Japonii japońska młodzież ma egzaminy co semestr, te o których mówi Yuni, odbywają się w połowie lipca, potem następują ferie letnie

[2] Mówi się to przy odbieraniu telefonu

[3] Um – tak, umm - nie

[4] 14000 jenów – ok 500 złotych

Rozdział 10 ~ Zaopiekuj się mną

Akira’s POV

-Akira, prawda?

-Hę? – Podniosłam twarz znad książki i spojrzałam na dziewczynę przede mną. – Etto…[1] Tak, Akira Yuni. Stało się coś?

-Nie, nic, chciałam tylko powiedzieć, że widziałam twój występ. Świetnie śpiewasz i zazdroszczę ci występu z Sakuraiem.

-Hm… Dziękuję.

-Akira-senpai! – zawołała Mori-chan od progu mojej klasy, a potem wbiegła do środka. – Tak bardzo cię przepraszam, że zachorowałam w piątek.

-Nic się nie stało, Mori-chan – zapewniłam. Dziewczyna przyciągnęła sobie krzesło i usiadła koło mnie. Położyła swoje bento[2] na mojej ławce.

-To musiało być bardzo stresujące, dlatego podziwiam twoją odwagę, Akira-senpai.

Pokręciłam głową.

-Wcale nie byłam odważna. W pierwszej chwili uciekłam.

-Ale potem wyszłaś na scenę i dałaś czadu! Ja bym tak nie zrobiła. Uciekłabym do domu, potem zmieniła nazwisko i wyjechała z kraju.

-To bardzo miłe, że tak mówi, Mori-chan.

-Po prostu mówię prawdę, chociaż Kotara-senpai twierdzi, że mam niewyparzoną buzię.

-Według mnie jesteś urocza. Chciałabym być taka jak ty, Mori-chan.

-Nie ma po co. Wszyscy uważają, że jestem głupia, bo jestem w klasie E [3].

-To nieprawda! Mój tata był w klasie F, a skończył Uniwersytet Tokijski.

-Naprawdę? – Jej oczy zrobiły się wielkie jak spodki.

-Tak.

-Och, ależ mu zazdroszczę! Gdyby, skończyła uniwersytet wszystkim by w pięty poszło.

Uśmiechnęłam się.

-Jestem pewna, że mogłabyś dostać się do każdego uniwersytetu, jeżeli się postarasz, Mori-chan.

Dziewczyna rzuciła mi się na szyję i uściskała mnie mocno.

-Dziękuję, Akira-senpai! Jeszcze nikt nigdy nie powiedział mi czegoś tak miłego.

-To nic takiego… Jestem pewna, że wszyscy tak uważają.

Pokręciła głową.

-Mam starszą siostrę, która studiuje medycynę w Tokio i ona uważa mnie za idiotkę.

-Sama w takim razie jest idiotką. Mogę się założyć, że ona po prostu czegoś ci zazdrości.

-Nie, Aoi jest idealna. Ładna, mądra, ma bogatego narzeczonego…

-A ty jesteś wesoła, miła, odważna i urocza. I kto powiedział, że bogaty narzeczony jest najważniejszy? Ważna jest miłość.

-Zakochałaś się kiedyś, Akira-senpai?

Skinęłam głową.

-Teraz jestem zakochana i to w kimś, kto nie jest bogaty… W zasadzie to jest bezrobotnym nauczycielem.

-Och, i ile czasu już jesteś razem?

-W ogóle nie jesteśmy. Prawda jest taka, że nigdy nie miałam odwagi, żeby wyznać mu prawdę.

-Och, powinnaś to zrobić. Jestem pewna, że też cię kocha.

Pokręciłam głową.

-Nie – westchnęłam. – Pewnie uważa mnie za natrętnego dzieciaka.

-A ja jestem pewna, że cię kocha. Musisz mu powiedzieć.

-Chciałabym mieć takie podejście jak ty, Mori-chan – przyznałam. Oparłam policzek na dłoni. – Niestety tchórz ze mnie.

-Wystąpiłaś przed całą szkołą, a boisz się powiedzieć komuś, co czujesz?

Wzruszyłam ramionami.

-Chyba mniej obawiam się, że będzie śmiać się ze mnie szkoła niż tego, że on by się ze mnie śmiał.

Mori-chan westchnęła i przekrzywiła lekko głowę.

-Rozumiem, Akira-senpai. Też chciałabym umieć wyznać moje uczucia, ale Kotara-senpai też uważa mnie za idiotkę… On wszystkich ma za idiotów.

-Myślę, że tworzylibyście uroczą parę – stwierdziłam.

-Prawda?

-Mori Katsuko, ileż czasu można cię szukać?

I ja i Mori-chan spłoszone spojrzała na Kotara-kuna, który również wszedł do mojej klasy. W dłoniach trzymał bento.

-Miałaś na mnie czekać w bibliotece – upomniał ją i podszedł do nas. Usiadł obok nas i położył swoje drugie śniadanie na mojej ławce. – Teraz już nie zdążymy powtórzyć materiału.

-Przepraszam, Kotara-senpai, ale chciałam podziękować, Akirze-sepai za reprezentowanie chóru w piątek.

Kotara-kun chwycił nos Mori-chan w dwa palce i spojrzał jej w oczy.

-Następnym razem mnie o tym powiadom.

-Przepraszam, Kotara-senpai. To się więcej nie powtórzy.

Puścił jej nos i z westchnieniem rozpostarł się na krześle.

-Nie szkodzi. Pouczymy się po lekcjach.

-Tak jest! – Mori-chan roześmiała się perliście, a potem zabrała onigiri[4] w kształcie pandy z pojemnika na śniadanie Kotara-kuna. – Mmm, pyszne!

Chłopak zerknął na nią i uśmiechnął się lekko. Nic jednak nie powiedział. Mogłabym się założyć o to, że on też coś do niej czuł. Nikt przecież nie oddaje swojego śniadania ot tak.

∞

W poniedziałki, tak się niefortunnie złożyło, miałam WF na basenie razem z klasą 2A. Normalnie to był dla mnie koszmar – w końcu moje zdolności pływackie wynosiły piękne, okrągłe zero, a tamtego dnia te lekcje już kompletnie przechodziły moje pojęcie.

Nauczycielka gwizdnęła mi prosto w ucho, aż odskoczyłam.

-Ittayo[5]!

-Na co czekasz, Akira? Do wody i robić dwa baseny?

Spojrzałam na kobietę oczami wielkimi jak spodki.

-Przecież ja nie umiem pływać.

-To najwyższa pora się nauczyć.

Przygryzłam lekko dolną wargę. Jakby to było takie proste – pójść i się nauczyć. Dobre sobie, jeżeli ta kobieta miała takie zdolności, to zazdroszczę, ale najwidoczniej byłam za dużą ofiarą losu, by nauczyć się czegoś od ręki.

-Obawiam się, że nie jestem zdolna sprostać tym wymaganiom – powiedziałam. Nauczycielka pokręciła głową.

-Siadaj na ławkę, Akira.

-Tak jest, proszę pani – odparłam i grzecznie podreptałam do krzesełek, gdzie siedziała też Aihara-chan, która miała zwolnienie od lekarza.

-Ohayo – mruknęła.

-Ohayo.

-Na ciebie też się drze? – spytała, odnosząc się do zachowania nauczycielki.

Kiwnęłam głową.

-A na ciebie krzyczała?

-Tak. Uważa, że nie mogę mieć zwolnienia z zajęć na basenie, jeżeli jestem w klubie pływackim.

-Na mnie krzyczy, bo nie umiem pływać.

-Ta kobieta lubi wrzeszczeć. – Aihara potarła dłonią grzbiet nosa. – Słyszałam, że ty i brat Sakurai-chan śpiewaliście razem.

-Um.[6] – Kiwnęłam głową.

-Zazdroszczę. W ogóle zazdroszczę ci, że go znasz.

-Dlaczego?

-No bo to Sakurai. Kto nie chciałby go znać?

Wzruszyłam ramionami. Słyszałam o tym, że nauczyciele w Japonii cieszą się dużym szacunkiem, ale żeby aż do tego stopnia?

-Dlaczego po prostu nie poprosisz Sakurai-chan, żeby poznała cię z bratem?

-Nie mam chyba tyle odwagi.

-Nie ma się czego obawiać. Sakurai-kun to bardzo miły człowiek.

-Łatwo ci mówić.

Zaśmiałam się.

-Jeżeli naprawdę chcesz go poznać, to poproś Sakurai-chan. Jej brat na pewno się zgodzi.

-UWAGA! – zawołał ktoś z basenu i w tym momencie czyjaś butelka z sokiem uderzyła mnie w pierś, rozlewając się po moim stroju kąpielowy.

-Cholera – zaklęła Aihara. – Co ty wyprawiasz, baranie? – krzyknęła do chłopaka, który rzucił piciem.

-Sorry, to miało być do niego. – Skinął głową na chłopaka kilka kroków od nas.

-Po co w ogóle rzucasz piciem? I kto pozwolił ci to wnieść? Idziesz ze mną do Usui-san! – Podniosła się i chwyciła chłopaka za ramię, ciągnąć do nauczycielki.

Sama też wstałam i powędrowałam do łazienki, żeby pod prysznicem opłukać mój strój i siebie. Gdy już przestałam się lepić, przeszłam do szatni, żeby się wytrzeć. Mniej więcej w połowie tej czynności usłyszałam gwizdek nauczycielki, więc wróciłam na basen, gdzie miała odbyć się zbiórka. Uczniowie zaczęli się tłoczyć i przepychać, gdy poczułam, że tracę równowagę…

Sakurai’s POV

Moja komórka zawibrowała, dając znak, że ktoś napisał do mnie SMS-a. Wyciągnąłem apart z kieszeni i zerknąłem na ekran.

Rina: Możesz przyjechać po mnie i Aiharę do szkoły?

Ja: OK. Daj mi chwilę.

Odłożyłem telefon na stolik, a potem poszedłem do sypialni po mój portfel, dokumenty i kluczyki od samochodu. Chwyciłem też rozciągnięty sweter z krzesła, który ubrałem na siebie i wróciłam na dół. Nie spiesząc się opuściłem dom i zasiadłem za kółkiem samochodu.

Gdy podjechałem pod szkołę Rina i jej koleżanka z blond włosami wskoczyły na tylne siedzenia. Moja siostra szybko nabazgrała coś w swoim zeszycie, a potem pokazała mi to.

Wieź nas do szpitala!

Uniosłem zdziwiony brwi.

-Dlaczego? – spytałem. Wątpiłem, żeby moja młodsza siostra chciała odwiedzić mamę w pracy.

-Akira-chan miała wypadek – poinformowała mnie blondwłosa dziewczyna.

-Wypadek? – powtórzyłem. Czułem jak moje serce nienaturalnie przyspieszyło, a żołądek mi się ścisnął. Co mogło jej się stać? Na pewno to było w szkole, więc nic poważnego. To nie mogło być nic poważnego.

-Mieliśmy zajęcia na basenie. Podczas zbiórki ktoś ją popchnął i uderzyła głową o brzeg basenu… I wpadła do wody.

-Ona nie potrafi pływać.

-I tak nie była wtedy przytomna.

-Ale nic jej nie jest, prawda?

Starałem się nie panikować, ale przecież ona mogła tam umrzeć. Przerażała mnie myśl, że mógłbym jej więcej nie zobaczyć. Nie obserwowałbym jej podczas gotowania, nie mógłbym więcej zobaczyć jak się rumieni, ani usłyszeć jak się śmieje… A to wszystko przez to, że ktoś popchnął ją w durnej szkole.

Wcisnąłem gaz do dechy. W drodze do szpitala prawdopodobnie złamałem każdy możliwy drogowy przepis, ale jedyne co miałem wtedy w głowie to to, czy nic jej nie jest.

Z piskiem opon zahamowałem przed budynkiem szpitala i wyskoczyłem z auta. Dziewczyny nie były wiele wolniejsze ode mnie i cała nasza trójka popędziła tam, gdzie mogliśmy znaleźć mamę moją i Riny. Jeżeli już ktoś miałby się zajmować tutaj Aki-chama to właśnie ona, bo była jedynym chirurgiem w klinice.

-Aki? Rina? – Mama spojrzała na nas zaskoczona. Odgarnęła swoje brązowe włosy za ucho i spojrzała na nas z uniesionymi brwiami. – Co wy tu robicie?

-Akira Yuni – powiedziałem. – Przywieźli ją dzisiaj.

-Masz na myśli tę dziewczynę z liceum Rinuś?

-Tak. Co z nią?

-Nie mogę ci tego zdradzić.

-Mamo! – jęknąłem. – Powiedz mi chociaż, czy wszystko z nią w porządku.

-Nie powiedziałabym tego, ale nie ma zagrożenia życia. Nie ma już wody w płucach dzięki resuscytacji, ale jej uraz głowy jest niepokojący. Ma założonych sześć szwów i wstrząśnienie mózgu.

-Dzięki, mamo. – Pocałowałem ją szybko w policzek.

-Jest przytomna. Możecie ją odwiedzić. Jest w pokoju 103.

-Dziękuję – powtórzyłem. Zacisnąłem palce w pięści, żeby nie było widać jak bardzo drżały mi dłonie.

-Chodźmy, braciszku – powiedziała Rina i ruszyła przodem. Ja i jej przyjaciółka podążyliśmy za nią, ale to ja byłem pierwszym, który dopadł się do łóżka Aki-chama.

-Sakurai-kun – powiedziała cicho, a ja poczułem, że ogromny ciężar spadł mi z serca. Była blada, a na czole miała długie rozcięcie.

-Jak się czujesz? – spytałem.

-Niedobrze mi – mruknęła. Chwyciła moją dłoń i zacisnęła na niej swoje drobne palce.

-To normalne przy wstrząśnieniu mózgu. Niedługo ci przejdzie.

-Twoja mama mówiła to samo. Jest bardzo miła.

-Tak, jest miła… Bardzo nas wystraszyłaś, Aki-chama.

-Przepraszam.

-To nie twoja wina – zapewniłem. Szczerze mówiąc chciałem stłuc tę osobę, przez którą Aki-chama wylądowała w szpitalu. Przecież ona była taka delikatna i nieporadna w prawdziwym życiu, potrzebowała kogoś do opieki, więc dlaczego ludzie na nią nie uważali?

-Yuni! – Do sali wpadła matka Aki-chama. Widać było, że wybudzono ją z drzemki po nocnym dyżurze, bo miała rozmazany makijaż, źle zapięty sweter i dwa różne buty.

-Cześć, mamo.

-Jak się czujesz, kochanie?

-Już dobrze…

-Co powiedziała ci pani doktor?

-Uhm…

-Jest w porządku, ale ma wstrząśnienie mózgu – wtrąciłem. Matka Aki-chama spojrzała na mnie i uśmiechnęła się promiennie. Zaraz potem rzuciła mi się na szyję.

-Dziękuję! – zawołała. – To pan tak bardzo opiekuję się moją córeczką!

-To nic takiego – zapewniłem cicho. W zasadzie to mógłbym się nią opiekować już zawsze.

∞

Kolejnego dnia zabrałem Aki-chama na spacer po szpitalnym ogrodzie. Musiała zostać na oddziale przez kilka dni na obserwacji, chociaż mama zapewniła mnie miliard razy, że nic jej nie było.

-Dziękuję, że tak się mną opiekujesz, Sakurai-kun – powiedziała, poprawiając się na wózku, którym ją wiozłem. Poruszanie na nim było warunkiem wypuszczenia jej z pokoju, bo lekarze bali się jej silnych zawrotów głowy.

-Tak, to nic takiego… Uhm… Aki-chama, chciałbym ci coś wyznać.

-O co chodzi, Sakurai-kun?

Zatrzymałem wózek i stanąłem przed Aki-chama. Przyglądała mi się z tą swoją niewinną miną, która miała na twarzy przez większość czasu.

-Lubię cię… Lubię cię bardziej niż innych i dlatego… Aki-chama, pozwól mi się tobą zaopiekować – powiedziałem i ukłoniłem się niemal w pas.

-Sa-Sakurai-kun…

-Wiem, że jesteś od ciebie starszy i pewnie nie ma żadnego powodu, żebyś dawała mi szansę, ale…

Aki-chama podniosła się z wózka i przytuliła się do mnie. Objęłam mnie mocno swoimi drobnymi ramionami.

-Zaopiekuj się mną, Sakurai-kun. Opiekuj się mną już zawsze.

Uśmiechnąłem się i odwzajemniłem uścisk.

-Tak będzie – zapewniłem szeptem. – Obiecuję.

[1] Jest odpowiednikiem polskiego „hmm”

[2] Rodzaj posiłku kuchni japońskiej, mający postać pojedynczej porcji na wynos, kupowanej w punktach gastronomicznych lub przygotowywanej w domu, uczniowie zwykle mają je w specjalnym pudełku śniadaniowym

[3] W Japonii uczniowie są podzieleni według tego jak dobrymi uczniami są, w klasach A są najlepsi, a F najgorsi

[4] Kulki ryżowe z nadzieniem, często ozdobione liśćmi nori (wodorostami)

[5] Odpowiednik polskiego „auć”

[6] Japończycy często zamiast mówić „tak” przytakują wypowiadając „Um”