Close Range Love

Rozdział 3 ~ Uciekinier

Sakurai’s POV

-Aki, weź to jeszcze przemyśl – powiedział Isao po drugiej stronie linii. – Czy ty wiesz, ile listów dostaliśmy od twoich zrozpaczonych fanek, gdy dowiedziały się, że zrezygnowałeś ze śpiewu?

-Pewnie sporo – odparłem. – Ale już ci to mówiłem, nie? Nie mam zamiaru wracać do śpiewania.

-To rozstanie z Kajitani aż tak na ciebie zadziałało? Facet, znajdziesz sobie miliard takich dziewczyn.

-O to chodzi. Chciałbym mieć dziewczynę, której nie obchodzi to, czy mam pełny portfel.

-Taką też sobie znajdziesz…

-Jak? Isao, chociaż raz chciałbym usłyszeć od kogoś coś innego niż „Jestem twoją fanką Sakurai!”

-Jak wrócisz, to będę codziennie powtarzał ci, że masz najgorszą fryzurę na świecie.

-Nie o to mi chodzi.

-Aki, dziesięć lat, stary. Tyle razem gramy, skąd ja wezmę innego wokalistę? Zrób sobie przerwę, czy coś, ale… Chcesz odstawić muzykę na zawsze?

-Tak.

-Ale ty to kochasz!

-Kocham, ale tak też dobrze mi się żyje. Wyobraź sobie, że cały dzień chodzę w dresie i nikogo to nie obchodzi.

-Nikogo?

-Nikogo – potwierdziłem. – Przed chwilą byłem u sąsiadki po cukier. Dziewczyna jest nastolatką i wydawała się nie wiedzieć, kim jestem.

-Okej, fajnie, ale zrozum – koniec z koncertami, ze śpiewaniem, z fanami, ze wszystkim. Nie żal ci?

-Pewnie, że mi żal. Uwielbiam śpiewanie i granie dla fanów, ale też mam inne potrzeby. Chcę znaleźć sobie dziewczynę, a potem wziąć z nią ślub, mieć dwójkę dzieci, zestarzeć się, a to wszystko w tym cholernym domku nad jeziorem.

-A czy kariera ci w tym przeszkadza?

-Niesamowicie. Mam dwadzieścia osiem lat i do tej pory nie byłem w stałym związku. Wszystkie rozpadały się przed upływem trzech miesięcy.

-Okej, dobra… To może zróbmy tak, że dasz sobie miesiąc przerwy i znajdziesz jakąś dziewczynę, co?

Parsknąłem śmiechem.

-Isao, daj spokój.

-No proszę! Zrób to dla mnie, bo inaczej menager mnie zamorduje. Wiesz, ile razy do mnie dzwonił i błagał, żebym cię namówił do powrotu?

-Pewnie dużo.

-Dużo? Dużo?! Sto trzydzieści siedem razy. I wysłał dwieście SMS-ów. Nie możesz mnie tutaj tak zostawić.

-Ech… Nie wiem. Na pewno potrzebuję przerwy i to dłużej niż miesiąc.

-Tak wiem, tylko jak ja to powiem Hoshikawie?

-Wierzę w ciebie. A teraz na razie, stary. Będę piekł ciasteczka.

-Serio? Ostrzegłeś sąsiadów, że prawdopodobnie wybuchnie pożar?

-Daj spokój, nie będzie aż tak źle.

-Nie będzie źle, jeżeli reszta domostw w okolicy nie spłonie z tobą.

-Naprawdę bardzo ci dziękuję za wiarę.

-To braterska troska.

-Jasne… Ale serio, dam sobie radę.

-Mhm… Niech ci będzie, ale w razie czego dzwoń na straż i uciekaj z domu… Nie, najpierw uciekaj, potem dzwoń.

Przeczesałem włosy dłonią i westchnąłem. Może nigdy nie miałem ręki do gotowania, a dania spod mojej dłoni mogły zostać pomylone z bronią biologiczną, ale jeszcze nigdy nie wywołałem pożaru… No i miałem przepis. Co mogło pójść nie tak?

∞

Jak się okazuje – wiele rzeczy może pójść nie tak. Na przykład – ciastka wyglądały pysznie. Dom nie spłonął. Kuchenka nie wybuchła.

Ale ciastka smakowały solą.

Byłem na tyle dużym idiotą, żeby pomylić sól z cukrem.

Opadłem na kanapę w salonie i zrozpaczony kulinarną porażką włączyłem telewizor. Pech chciał, że trafiłem na kanał muzyczny.

-A już za chwilę piosenka One Girl, ale najpierw – czy wiedzieliście, że wokalista Pink Panthers uciekł z grupy? Tak, drogie panie! Jedna z panterek już przestanie nas zachwycać.

Wywróciłem oczami i przełączyłem kanał, gdzie leciała jakaś drama. Przynajmniej tam nikt nie zarzucał mi ucieczki.